हमार टुनटुनवा!!

साधारण ४ वर्षापुर्वीची गोष्ट, मी आणि कामना BMMच्या प्रवेशपरीक्षेसाठी (entrance test) मुंबईला जात होतो! बसमधे बाजुला बसलेला एक मुलगा सतत त्याचा mobile वाजवत होता. आम्ही दोघी पक्क्या "अलिबागकर" त्यामुळे... "कशाला लागतात mobile ह्या वयात? चैन आहे नुस्ती" वगैरे वगैरे बोलत होतो. मुंबई क्या चीज है? हे अजुन कळलं नव्हतं तोपर्यन्त! entrance testला पण "आजची तरुणपिढी"छाप विषय होता, आता नक्की आठवत नाही. पण आम्ही दोघींनीही कॉलेजातल्या मुलांना mobileसारख्या वस्तुचं व्यसन लागतयं वगैरे लिहिलं होतं. परिक्षेला आलेल्या बाकी "मुंबईकरांकडॆ" ..काय style मारताय्त भावाने आम्ही बघत होतो.



झालं, दोघीही तिथे select झालो, अलिबाग सोडुन मुंबैत रहायला आलो. आता आमच्या वर्गात बर्याच लोकांकडे mobile होता. group-project वगैरे असेल तर आमचे वांदे होयला लागले, आम्हाला मेसेज मिळायचेच नाही... मग लक्षात आलं की mobile ईथे चैन नाही already गरज बनला आहे.

मग "बाबा mobile असणं किती गरजेचं आहे" हे बाबांना पटवायला काही दिवस गेले. आणि मग २५ डिसेम्बर २००४ला मला mobile मिळाला... तेसुद्धा surprise बरं का? दिपीकाने हातात box ठेवला... "बघ बघ काय आहे"...boxच्या आकारावरुन तो mobile आहे हे लक्षात आलं होतं... मी खुश होते! रॅपर फाडलं, आता mobileचा खोका दिसायला लागला, आणि मला हसावं की रडावं कळेना... आनंद होत होता.. कारण mobile मिळाला होता... पण नोकिआ ३३१५? :।

FM नाही, कॅमेरा नाही.. काहीचं नाही... साधेस्ट मॉडेल! मला थोडा राग पण आला होता... पण मग म्हंटलं ठीक आहे. त्याच्याबरोबर airtelचं सिम फ़्री होतं :)... मग दुस-या दिवशी वर्गात "तेजु तेरा mobile दिखा ना" असं १०वेळा ऐकल्यावर mobile बाहेर काढला. "यार ठिक है, atleast अभी contactme तो रहोगी" ... "३३१५ बहोत स्टर्डी मॉडेल है रे" असे sympathyवाले टोमणे मला कळत होते. मला माझा Mobile खरचं आवडत नव्हता! मी तो बाहेर कोणासमोर काढायचे नाही. पण मग हळु-हळु त्याबद्दल थोडा आपलेपणा वाटायला लागला...यार, कसाही का असेना, आता आपला आहे! माझा स्वतःचा आहे!

मग त्याच्याबरोबर (३३१५बरोबर) Love-hate relationship सुरु झालं. i used to hate it पण मला हवाही होता... मग मला कोणि त्याच्यावरुन चिडवलं की मीसुद्धा माझा आवाज चढवायचे "माझा mobile हा real mobile आहे! तुमच्या मोबईलसारखा मुळूमुळू आवाज नाहिये, आख्या bldg.ला ऐकु जाईल असा दणदणित आवाज आहे. आणि ३-४ मजल्यावरुन खाली टाकलात तरिही काही होणार नाहीये माझ्या पठ्ठ्याला! तुमच्यासारखा delicate darling नक्किच नाहिये! हा.. बोलायचं कामचं नाही! फोटो काढायला digi-cam आहे माझ्याकडे आणि मी स्वतः गाते, मला FM नकोय (शेवटचं argument फक्त for sake of an argument होतं :P) खरं सांगु तर ही सगळि कारणं बाबांनी मला दिली होती जेन्व्हा मी त्यांना मोबाईल बदलुन मागितला होता!

कायम वाटतं हा जिवंत असता तरं? आईचा कॉल आल्यावर मी थिएटरमधे असुन लायब्ररीत आहे सांगताना त्याने मला डोळा मारला असता! पलिकडच्या व्यक्तिला smart उत्तर देताना माझ्याकडे बघुन smart smile दिलं असतं! मग मी कधी लाजल्यावर हा पण लाजला असता! मला चिडवलं असतं... मी रडताना पाठीवरुन हात फिरवला असता! मी भांडताना मला शांत केलं असतं!

तो इतक्यांदा पडला, पण कधिही तक्रार नाही केली! मी त्याला इतक्या शिव्या दिल्या पण सतत माझ्याबरोबरच होता.. मी एकटि असताना फक्त तोच तर होता माझा आधार! मी हसले, रड्ले, लाजले, भांडले... सगळं ह्याच्याच साक्षीने! माझा गुंडु mobile! मी कायम मजेत म्हणायचे "ईट का जवाब ३३१५से" :)

परवा त्याला धक्का लागुन तो पडला... ह्यावेळि दमला होता बहुतेक... त्याच्या चेहेर्याला लागलं.. तुमच्या भाषेत त्याची screen तुटली.. पण तरिही रडला नाही.. अजुनही माझ्याबरोबर आहे. आणि कायम माझ्याबरोबर राहिल! आता मोठा झालाय, थोड्या कुरबुरी करतो.. पण माझा तेवढा गुण नाही पण वाण लागणारचं ना त्याला! कोणितरी त्यादिवशी म्हणालं "असल्या निर्जीव गोष्टीत काय जिव गुंतवायचा? बदल तो मोबाईल आता" नाही यार नाही जमणार.. मला ह्याने कायम साथ दिलिये.. ह्याच्या शेवट्च्या श्वासापर्यन्त मी त्याला साथ देणारे.. तो फक्त माझाच राहिल!