बंडु, पिंगी आणि आई!

"पांढरा... तिचा आवडता रंग! आणि म्हणुनच तिची आख्खी खोली पांढरीशुभ्र फक्त फ्लॉवरपॉटमधलं ते पिवळं सूर्यफुलचं काय ते वेगळ्या रंगाचं. छोटुश्या पिंगीच्या हातात असतं तर तिने सूर्यफुलही पांढरं रंगवलं असतं. खाली अंथरलेल्या फरच्या पांढ-याशुभ्र गालिच्यावर बसुन पिंगी पुस्तक वाचत होती. तिच्या शेजारी तिचा बंडु बसला होता, बंडु म्हणजे किनई तिचा "white stuffed toy" आहे. पण शूsss त्याला असं म्हंटलेलं तिला आवडत नाही बरं का... तिच्या साठी तो तिचा मित्र आहे, बंडु ससुला!

पिंगी पुस्तकातलं एक एक चित्र बंड्याला दाखवत होती. काय लिहीलं आहे ते वाचता कोणाला येत होतं? म्हणजे खरं तरं बंड्याला वाचता यायचं पण तो काही बोलायचा नाही, शांतच असायचा! पिंगी आणि बंडु आज हे पुस्तक ९८व्यांदा बघत होते. Childcraft part 2! सगळी काय ती झाडं-झाडं आणि झाडं... तीच तीच चित्रं बघुन बंड्याला आता झोप यायला लागली होती. त्याने एकदा जांभई देण्याचा प्रयत्नही केला पण त्याला माहित्ये, अभ्यास करत असताना जांभई द्यायची नसते. नाहीतर पिंगीची आई जसं पिंगीला मारते तसं पिंगी त्याला मारेल. म्हणुन तो ती चित्रं परत पाहायला लागला. त्यातल्या एका चित्रात same 2 same बंड्याच्या जुन्या घरासारखी एक जागा होती, एक भलं मोठ्ठं झाड आणि त्याच्या मुळाशी एक छोटुकलं बीळ! बंड्याला घरची आठवण यायला लागली... त्याला घरी जायचं होतं, त्याला रडु येत होतं पण शहाणी मुलं रडत नाहीत म्हणुन तो नाही रडला.... त्याने पिंगीकडे पाहिलं. पिंगी पुस्तक तसचं उघडं ठेवुन कधीच झोपी गेली होती.. वेड्डी मुलगी, पुस्तक कधी असं उघडं ठेवतात का?

पिंगीचे डोळे अचानक काहीतरी आवाज झाला आणि उघडले. "अरे माझ्या खोलीची वरची भिंत निळी कशी झाली? आणि हे कानात काय टोचतयं?" ती लगेच उठुन बसली. आणि बघते तर काय? ती तिच्या पांढ-याशुभ्र खोलीत नव्हतीच मुळी, ती होती गवतात पडलेली, तिचा पांढराशुभ्र फ्रिल फ्रिलचा फ्रॉक मळला ना त्या गवतामुळे! आणि हे काय ससुला कुठे, दिसतच नाहीये की! ओह, ते भलं मोठ्ठं झाडं...अगदी पुस्तकात आहे तसं... हं, बंड्या नक्की त्या बिळात गेला असणार...त्याचं घर आहे ना ते..तसं म्हणाला होता तो पिंगीला एकदा... पिंगी दबकत दबकत बंड्याच्या घरापाशी गेली, पिंगीला गंमतच वाटली... बंड्याच्या घराला किनई दारचं नव्हतं... तिने बाहेरुनच हाक मारली "बंड्या ए बंड्या... ये ना रे बाहेर.. तू आत काय करतोयस रे?" बंडु त्याचे लांब कान सांभाळत बाहेर आला आणि पिंगीला म्हणाला "पिंगू चल ना माझ्या घरी... मी इतके दिवस तुझ्या घरी राहिलो ना.. आता तूही काही दिवस माझ्याकडे राहा... मला दोन भाऊ पण झाल्येत छोटे छोटे. आपण सगळे मज्जा करु" पिंगी मग खाली वाकली आणि बंड्याच्या घरात गेली.

तिला खुपचं गंमत वाटत होती. सगळं कसं छोटं छोटं होतं बंड्याच्या घरात! घरातल्या छोट्या टी.व्ही.वर ससा-कासवाची शर्यत चालली होती, आणि ससा ह्यावेळी जिंकला होता. बंड्या म्हणाला "पिंगी जो जिंकला ना तो माझा ससे काका आहे. हो किनई रे बाबा?" बंड्याने त्याच्या टी.व्ही बघत असणा-या बाबांच्या मांडीवर चढून विचारलं. "पिंगी माहित्ये का? माझा बाबा ना मला ह्या रविवारी पोहायला शिकवणारे". पिंगीला एकदम तिच्या बाबाची आठवण झाली, तिला रडुचं येणार होतं पण तितक्यात बंड्याची आई आली "चला जेवण तयार आहे". पिंगीलाही खुप भुक लागली होती म्हणुन ती पळत पळत येउन बसली आणि बघते तर काय गवताची पोळी आणि गाजराची कोशिंबीर? पिंगीने गवताची पोळी कधीच खाल्ली नव्हती आणि गाजराची कोशिंबीर तिला मुळ्ळी म्हणजे मुळ्ळीच आवडायची नाही. मग मला भुक नाहीये, मला नको म्हणुन ती नुस्ती बसुन राहिली. आणि तेवढ्यात बंड्याच्या आईने गाजराचा हलवा आणला. पिंगीला तो हवा होता पण मगाशी भुक नाही असं सांगितल्यामुळे कोणी तिला विचारलंच नाही. बिच्चारी पिंगी!

रात्री झोपायची वेळ झाली. आज सोमवार होता, सा रे ग म प बघायचं म्हणुन ती टी.व्ही समोर येउन बसली पण ते सगळे सश्यांचं स रे ग म प बघत होते. पिंगीला परत रडु यायला लागलं, तिच्या आजुबाजुला सगळे ससेच होते. आई-बाबाची आठवण यायला लागली आता. रात्री झोपताना तिला वाटलं बंड्या तिच्या जवळ झोपेल, पण तो झोपला त्याच्या आई-बाबांबरोबर आणि पिंगीला एकटीला बाहेरच्या खोलीत ठेवुन दिलं. ती खुप खुप रडली. तिला अंधाराची खुप खुप भीती वाटत होती. आई-बाबांची पण खुप आठवण येत होती. पण आता काय करणार? तिला झोप येत नव्हती, मग अचानक विचार करताना तिच्या लक्षात आलं, अरेच्या, आपण असं एक दिवस राहिलो तर आपल्याला इतका त्रास होतोय... बंड्या तर रोज असं राहतो. आपण त्याला काहीही खायला देत नाही. आपण आई बरोबर झोपतो तेव्हा तो कपाटात एकटाच झोपतो. त्याला कुठे सश्यांचा टी.व्ही पाहायला मिळतो? आपण खुपचं हाल करतो ना बंड्याचे! तिला परत रडु यायला लागलं आणि रडता रडताच तिला झोप लागली.

सकाळी जेव्हा तिने डोळे उघडले तेव्हा ती चक्क तिच्या खोलीत होती.पण बंड्या कुठेच दिसत नव्हता! हं बहुतेक तो त्याच्याच घरी राहिला वाटतं! पण आपली पिंगी शहाणी झाली होती, बंड्या नाही म्हणुन ती मुळ्ळीच रडली नाही. कारण तिला माहित होतं बंड्या त्याच्या घरी, त्याच्या आई-बाबांबरोबर आनंदात असणारे. तर ही होती गोष्ट शहाण्या पिंगु आणि बंड्याची!"

आईने गोष्ट सांगुन संपवली. पिंगुला अजुन हिंदी कळतं नव्हतं म्हणुन तिच्या आईने बाबाला डोळा मारत म्हंट्लं "एक पुराना toy फेकने के लिये you have to make sucha long story! next time its ur turn re baabaa! उसका वो प्लॅस्टिक elephant stinks now!"

पिंगु आणि बंड्या एकमेकांची आठवण काढत झोपी गेले!