आणि प्रथम क्रमांक....

हातांची घट्ट मुठ! नाव ऐकायला प्राण कानात गोळा झालेले...
ओठांमध्ये एक हल्की थरथर, पोटात आणि छातीत काहीतरी विचित्र हालचाल...
डोळे त्या बक्षिस जाहीर करणा-या बाईकडे...
बक्षिस घ्यायला कुठून जायचं तेही ठरवलेलं...
देवा हे बक्षिस मलाच मिळायला हवं, बाजुची मुलगी माझ्याकडे बघते..मी तिच्याकडे बघुन एक स्माईल देते! मला काहीही tension नाहीये हे दाखवायचा एक असफल प्रयत्न... आणि माझं नाव ऐकु येतं...
yes! i knew this!! मलाच मिळणार होतं हे बक्षिस!
इतका वेळ रोखुन धरलेला श्वास आता मोकळा होतो, मी आता चेह-यावरचा जास्तीचा आनंद लपवत पुढे जाते, एकदम आत्मविश्वासाने! सगळ्यांच्या नजरा माझ्याकडे, मी हसुन सगळ्यांकडे बघत्ये... चला अजुन एक स्पर्धा माझी झाली!!

हा अनुभव कितीदा घेतलाय... आणि आता खुप मिस करत्ये!... वक्तृत्व स्पर्धा
पहिल्यांदा कधी भाग घेतल होता आठवत नाही... कदाचित पहिलीत असताना..हो, पहिलीत होते तेव्हा!
कथाकथन स्पर्धा होती... मी शि्रीषकुमारची गोष्ट सांगितली होती.लहान गटात माझा पहिला नंबर आला, मी खुश, आता ती मोठ्ठी ट्रॉफी मिळणार, शाळेत फळ्यावर नाव लिहीणार म्हणुन! पण माझं नाव जाहीर केल्यावर वेगळंच काहीतरी घडलं, आख्ख्या भरलेल्या मोठ्ठ्य़ा हॉलसमोर मला ती गोष्ट परत सांगायची होती. सगळ्या गटातल्या पहिल्या क्रमांकांची सर्वोत्तम पुरस्कारासाठी स्पर्धा... आई-बाबा तर घाबरलेच होते, मी पहिल्यांदाच माईकवर बोलणार होते... आता खास काही आठवत नाही, पण तो टाळ्यांचा कडकडाट आठवतोय....
त्या आवाजासाठी तेव्हापासुनच वेडी झाले, मला तो आवाज सारखा सारखा ऐकायचा होता... माझ्यासाठी वाजणा-या टाळ्या मला हव्या होत्या, लोकांच्या कौतुकाच्या नजरा...आई-बाबांच्या चेह-यावरचं समाधान...आह्ह... त्यानंतरच्या सगळ्या स्पर्धा मला जिंकायच्या होत्या, हे क्षण वारंवार जगायचे होते! (म्हणा तेव्हा हे कळत नव्हतं, पण तेव्हा जे वाटत होतं ते असचं होतं, आज त्याला शब्दरुप मिळतयं इतकचं!)

नंतर कित्ती स्पर्धांमध्ये भाग घेतला होता, किती भाषणं केली... सुरुवातीला २ वर्ष सुदैवाने असेल किंवा नाही पण मी ज्यात भाग घेतला त्यात जिंकले. मग ४थीत मात्र जे व्हायलाच हवं होतं ते झालं.... आमचा फुगा फुटला... उत्तेजनार्थ बक्षिसही मिळु नये म्हणजे काय? त्यादिवशी रात्रभर रडले होते...आता ह्या स्पर्धांमध्ये भाग घ्यायचा नाही हे ठरवुन टाकलं होतं.
पुढच्याच महिन्यात शाळेत एका स्पर्धेची नोटिस आली, मला न विचारता माझं नाव शाळेने देउन टाकलं, कारण शाळेला बक्षिसं मिळवुन द्यायला मी हक्काची मेंबर होते! मग परत एकदा सगळं सुरु झालं...

’मला भावलेला ईश्वर’ असो किंवा ’मराठीला पर्याय IT'...’माझे आदर्श व्यक्तिमत्’ असो किंवा ’नको असलेले पाहुणे’
कित्ती वेग-वेगळे विषय, वेगवेगळे स्पर्धक, कधी ३ मिनीटं, कधी ५, कधी ७... वेळ संपायच्या आधी अर्धा मिनीट वाजणारी ती बेल! भाषणाच्या आधीची तयारी, उत्सुकता, निराशा, आनंद, समाधान, भीती, आत्मविश्वास, कोणाचं खोटं खोटं हसणं, कोणाचं रडणं, परीक्षकांनी केलेलं कौतुक, कधी एकदा घरी जाउन आईला सांगत्येची घाई.... सगळं सगळं वातावरण काय सही असायचं!

आधीचा स्पर्धक बोलत असताना, माझ्या भाषणाच्या मुद्द्यांकडे टाकलेली एक नजर... देवाकडे भाषण चांगलं होऊ दे, म्हणुन केलेली प्रार्थना...त्याचं भाषण संपल्यावर माझं नाव...खोटं का बोलु, पाय पहिली काही सेकंद थरथरायचे,मग हात मी घट्ट पकडायचे, सगळीकडे एक नजर फिरवायचे...बेल वाजली की बोलायला सुरुवात... सगळी लोकं माझ्याकडे बघताय्त आणि फक्त मी बोलत्ये , सगळे माझंच ऐकताय्त चा आनंद अपार असायचा....

काही बाबतीत मी स्वतःला खुप आवडते... म्हणजे मी माझ्या प्रेमातच आहे आणि त्यातली ही एक गोष्ट! आपल्याला बोलता येतं ही खुप सही गोष्ट आहे!

आज हे लिहायला कारण म्हणजे आज १ तारीख.. (लिहायला सुरु केलं तेव्हा १ तारीख होती :P) टिळक पुण्यतिथी, दरवर्षी शाळेत स्पर्धा असायची...आता काहीही नस्तं :(, आता स्पर्धा नाहीत, आता ती मजा नाही! दर आठवड्याला प्रेझेन्टेशन्स होतचं असतात...पण त्यात तो उत्साह नाही!

मला मोठं व्हायचंच नव्हतं!
मी छान भाषण देते म्हणुन मी चांगली पंतप्रधान किंवा राष्ट्रपती होऊ शकते ह्याच विश्वासात जगायचं होतं मला!
एक स्पर्धा जिंकल्यावर आख्खं जग जिंकल्याच्या आनंदातचं राहायचं होतं मला!!
पुन्हा एकदा आणि प्रथम क्रमांक.... च्या पुढे मला माझं नाव ऐकायचं आहे, थोडा वेळ का होईना जग्गजेता बनायचं आहे!
ते माझं, छोटंस जग असलं म्हणुन काय झालं?!