दिपु!!

५ मार्च १९९२...

आई घराबाहेर निघाली तेन्ह्वा इतकंच कळत होतं कि आई हॉस्पिटलमधुन येताना बाळ घेउन येणार आहे!!आजोबांच्या कडेवर बसुन मी आईला ठणकवुन सान्गितलं होतं..."आणलंस तर मुलगी बाळ आण, नाहीतर नको आणु" आणि आईनी खरचं माझं ऐकलं,

हॉस्पिटल मधे आजीबरोबर जाउन मला आमचं नवीन बाळ बघायचं होतं...आईच्या जवळ झोपलेलं गोरपान, छोटसं बाळ... कित्ति कित्ति गोड होतं ते, इवलीशी हनुवटी, इवलेसे गाल, आणि नाक तर नव्हंतच आमच्या बाळाला... मी हळुच त्यस सोट्या सोट्या बाळाच्या गालांना हात लावला, किति मऊ-मऊ होतं शोन्या आमचं!!

शाळेत, बसमधे, घसरगुन्डीवर सगळि-सगळिकडे मी भेटेल त्याला सांगत सुटले होते "आमच्याकडे ना बाळ आणलयं आम्ही छोटसं" ...मग घरात शेकाचे,धुपाचे वास यायला लागले, बाल्कनीतल्या दोरीवर पांढ-या पताका लागायला लागल्या, रोज सकाळी रडारडीनंतर पावडर-तीट लावा चा कार्यक्रम होयला लागला.... बाळाचं बारसं झालं, बोर-न्हाण झालं, बाळ हळु हळु मोठं होयला लागलं...

तिला आई, बाबा म्हणता यायला लागलं... पण अजुन ती ताई म्हणतचं नव्हती... "शी बुआ, असं कय बाळ आणलं आईनी, ती आल्यापासुन आई-बाबा तिलाच जास्त प्रेम करतात, तिलाच जवळ घेतात,माझ्यावर कोणी प्रेम करतचं नाही" वगैरे वगैरे विचार मनात यायला लागले....
मग हळु हळु आमच्या गोन्डस पिल्लुचा गोरा रंगही मधे यायला लागला...ताइ काळी, पिल्लु गोरि...."पण जाऊदे मला नाक तरी आहे, बाळाचं नाक नकटं आहे"

ताई ओरडते,रागावते पण तरिही पिल्लु रोज मी शाळेतुन यायच्या वेळेला बाल्कनीतल्या ग्रिल्समधे डोकं घालुन बसायचं माझी वाट पाहत... ताई तिच्या मैत्रिणिंसोबत खेळायला जाते तेंवा पिल्लुला नेत नाही, तरीही ताईच्या मागे मागे फ़िरत पाना-फ़ुलान्चि भाजी-पोळी ताईला खायला द्यायची!!!

एकदा पिल्लुचा भोन्ड्ला केला, त्यानंतर दुस-या दिवशी ही बया बाल्कनीत बसुन ऐलोमा-पैलोमा गात होती, आईनी जाउन पहिलं तर तिथे हलवा सान्डला होता आणि मुन्ग्या आल्या होत्या,आईनी तिला एक सणसणीत धपाटा मारला...तरीही पिल्लु आईला हसत हसत सांगत होती.."आई, थांब नं, मुंग्यांचा भोन्डला चालु आहे" मुंग्या पडलेला हलवा नेताना गोल गोल फ़िरत चालल्या होत्या.. आणि आमची पिल्लु त्यांच्यासाठी..ऐलोमा-पैलोमा गात होती...

नंतर, पिल्लु मोठी कधी झाली आणि शाळेत कधी जायला लागली कळलचं नाही... युनिफ़ोर्म, दप्तर, गळ्यात छोटिशी वॉटरबॅग, २ छोटे-छोटे बो बान्धुन रोज स्वारि शाळेत जायला लागली...मधल्या सुट्टीत ताई आपल्या वर्गात येईल याची वाट पाहत बसलेली असायची...ताईही रोज नव्या मैत्रिणिला बरोबर घेऊन लहान बहिण दाखवायला जायची... मग सुरु झाल्या परिक्षा, मार्क्स, स्पर्धा, नंबर........."ताईचा कायम पहिला नंबर...मझा का नाही? ...ताईला जास्त प्रेम करता, मला नाही....ताईला स्कॉलरशिप,माझी काहिच मार्कानि तर गेली न..ताईच हुशार, मी नाही"असं नाहिये गं मनु.. तु पण हुशार आहेस... मनुनी पण दाखवुन दिलिच लगेच तिची हुशारी, आणि मग तिला पुण्याच्या प्रबोधिनित ऍडमिशन मिळाली...

पण मनु एक वर्ष एकटी राहणार आत्याकडे? अजुन साहवीतचं आहे..इतक्या लहान वयात? पण ती तयार झाली...सोनं आमचं कसं एकटं राहिलं वर्षभर...तिच्या डायरीत काऊंट-डाऊन असायचं आम्ही तिला भेटायला कधी जाणार ह्याचं, बाहेरुन आमची छोटिशी पोरगी फोन करायची, शाहाण्यासारखी वागताना, सहावितली मुलगी कधी माझ्या भावन्डांशि भांडलीही नाहि... किती शहाणी झाली किती कमि वयात!!

मनु, टीव्ही बघणं मात्र कमी करायला हवंय... "आत्याकडे टीव्ही नाहि बघायचे ना मी कधी...आता स्वतःच्या घरी तरी बघुदेत".... झालं ही पोरगी आता शहाणी झाल्ये पण वर्षभर न पुरवुन घेतलेले लाड आता नविन घरात आल्यावर पुरवुन घेणारे!! अन लाड पुरवुन घेतले मनुने...अजुनही घेत्ये!!

तिला काय कळतयं, लहान आहे अजुन म्हणुन कधी काही बोललेच नव्हते तिच्याशी मनापासुन...

त्यादिवशी डायरी वाचली मी तिची (चोरुन) त्यात चक्क तिने तिच्या "क्रश" विषयी लिहीलं होतं!

अगं ए ह्या लहान मनीला कोणी मुलगा वगैरे पण आवडायला लागला? इतकी मोठी कधी झाली ही?

माझ्या "त्याच्याविषयी"ही मी सर्वात आधी तिलाच गाठुन सांगितलं, माझी लहान बहिण एकदम माझ्या मोठ्या बहिणीसारखं माझ्याशी बोलायला लागली... "ताई, नीट विचार कर!" वगैरे वगैरे मोलाचे सल्ले दिले, अजुनही देते :)

"आता काय तुला "तो" आलाय, तुला आमची गरज काय आहे?

तुला आता माझी काही किम्मतच नाहीये" वगैरे वाद सुरु झाले. पण माझ्याशी भांडणारी मुलगी, मी त्याच्याशी भांडल्यावर लगेच.. आमचं भांडण मिटवायला पुढे!

मी तिला सॉलिड्ड त्रास देते आणि ती तो परतवुन लावते :)

स्मार्ट आहे ती, मला ब्लॅकमेल करणं आता जमायला लागलं आहे कि तिला आता...

कॉलेजातल्या मैत्रिणिंबरोबर फिरायला लागली आहे...

घरातल्या निर्णयांमधे स्वतःचं मत ऐकवायला लागल्ये!

आता खरचं मोठी झाल्ये!

ती आहे म्हणुनचं नाहीतर तिच्या भाषेत "ताईशी ’बहिणी’ करणं सोप्पं नाहीये" :)

मी खुपदा तिच्याकडुन मला हवी तशी कामं करुन घेतल्येत, तिच्यावर माझे मूड काढल्येत, भांड-भांड भांडल्ये, अनेकदा तिला हवा तेंव्हा वेळ दिला नाहीये! "वाईट्ट" बहिण म्हणुन असणारे सगळे गुण (अवगुण) माझ्यात आहेत!

आणि तरीही ती कायम ती तिच्या गोड आवाजात "ताई, काही हवं आहे का? काय झालयं? आपण एक गंमत करुया का" सारखे प्रश्न विचारत असते, मला आनंदात ठेवत असते!

आता आम्ही दोघीचं राहताना जिथे मी तिची काळजी घ्यायला हवी तिथे तिचं माझी आई झाल्ये!
सॉरी दिपीका, खुप त्रास देते ना मी तुला?खुप स्वार्थी आहे ना गं मी? खरचं इतकी वाईट्ट आहे मी? मी अशी असुन देवाने तुला माझी बहिण का गं बनवलं मग?कदाचित तुचं मला सांभाळुन घेउ शकतेस म्हणुन...

थॅन्क्स दिपु... माझी बहिण झाल्याबद्दल!