"तु तो मेरा बेटा है!"

sourabh आणि स्नेहा ह्यांचा "नाही चिरा... नाही पणती" वाचल्यावर मलाही माझे काही अनुभव आठवले. १९९९ची गोष्ट. एप्रिल-मे मधे मी आणि बाबा हिमालयात ट्रेकला जाणार होतो.

youth hostel कडुन आम्ही चंद्रखाणी पास ह्या कुलु-मनाली जवळच्या रुटवर जात होतो. मी तेन्व्हा ८वीत गेले होते. YHA च्या ट्रेकला येणारी बाकी सगळीचं माणसं माझ्याहुन वयाने बरीच मोठी होती. माझ्या वयाचा फक्त १ मुलगा होता, पण आमच्यात फक्त स्पर्धाचं होती... कोण आधी पुढे जातं ह्याची! आणि १-२ अपवाद सोडता आश्चर्यकारकरित्या मी पहिली पोचत होते! आणि माझा चालविता धनी होता "त्यागी चच्चा"



कुलूहुन आम्ही बेस कॅम्पसाठी बस घेतली तेंव्हा मी खुप खुप आनंदात होते, एकतर हिमालयाशी झालेली पहिलीच भेट होती. लांबवर बर्फाळलेली शिखरं दिसत होती. थंडगार हवा, पार्वतीचं खळाळतं पाणी.... स्वर्ग!!

कॅम्पवर पोचल्यावर तिथे तंबू बघुन मस्तचं वाटलं... एकदम adventure वगैरे करणारोत असं काही तरी...

तिथे गेल्या गेल्या तिथल्या instructorsनी सांगितलं... हा पुरुषांचा तंबु आणि हा बायकांचा! म्हणजे बाबा आणि मी वेगळे... दुसरी अट , आता इथे फक्त इंग्लिश किन्वा हिंदी बोलायचं, मराठी चालणार नाही!

माझा थोडा थोडा आत्मविश्वास कमी होयला लागला होता! आता काय होणारे, कोणास ठाउक?

इतक्यात आमच्याच ट्रेक टिम मधे असणारा एक ग्रुप तिथे आला... साधारण ८-१० हट्टे-कट्टे लोक त्यांच्या एका म्हातार्या लिडर बरोबर आले. त्यातल्या एकाने आमच्याकडे पाहिलं आणि विचारलं? "C-६? चलिये, आपका स्वागत है! हम मेरट कॅम्पके लोग है! मै खान, हम सब आर्मी के लोग है!"

एकाने माझ्याकडुन विचारलं "ये बच्ची चढ पायेगी?"

मला अस्सा राग आला होता, तुम्ही असाल आर्मीत म्हणुन काय झालं? मला का under-estimate करताय? तेवढ्यात त्यांच्यातलेच एक चाचा म्हणाले "अरे भाई क्यु नही चढेगी? हम सब से आगे भागेगी!" मला ते चाचा आवडले! म्हणजे माझ्यावर विश्वास दाखवला म्हणुनही आणि एकुणचं ते एकदम सही वाटले.

आमच्या ट्रेकला सुरुवात झाली. पहिला दिवस, मी sollidd टरकले होते, कारण practice trekला सगळी हवा निघाली होती. हळु हळु चालायला सुरुवात केली... एक एक माणुस overtake करायला लागल्यावर लक्षात आलं, आता मागे एकच group राहिलाय, जर तो ही माझ्यापुढे गेला, तर माझं खरं नाही! अचानक एका वळणानंतर "फौजी group" थांबलेला दिसला... मी म्हंटलं, चला आता ह्याचे taunts ऐका... तेवढ्यात मला बघुन त्यातले एक ’पांजा चच्चा’ म्हणाले... "अरे त्यागी, देख मेमसाब यहापे है!" ...
मला काहिच कळलं नाही, मी त्यांच्याइकडे न थांबता पुढेच चालत राहिले!
त्यातल्या त्यात आता आपल्या मागे अजुन काही जणं वाढली ह्याचं समाधान... थोड्या वेळाने, त्यागी चच्चा मागुन आले... "अरे बेटा तुम्हारे लियेही मै रुका था, चलो सबसे पहले पहुचना है ना?"... मला महित होतं ते काही शक्य नाहिये, म्हणुन मी फक्त त्यांच्याकडे बघुन हसले... काहिही न बोलता त्यानी हळुहळु चालण्याचा वेग वाढवला, मीसुद्धा त्यांचा वेग संसर्गजन्य असल्याप्रमाणे fast चालयला लागले. मगाशी मला overtake करणारी माणसं मागे पडायला लागली... आणि आम्ही आणि आमच्या पाठॊपाठ सगळा फौजी ग्रुप आला.. आम्ही आमच्या वाटाड्यापर्यन्त पोचलो होतो! बाबा co-leader असल्याने सर्वात शेवटी होते... आणि मी सर्वात पहिली! आमच्या दोघांमधे साधारण १ तासचं अंतर असावं... पण आता आधीच्या दोन दिवसातली भीती पळाली होती.. त्यागी चच्चा, खान्चा दोघांशी गप्पा मारत मी चढत होते!
अचानक एके ठिकाणी पाउसाला सुरुवात झाली, माझ्याकडे ओझं नको म्हणुन माझा raincoat मी बाबांना दिला होता..कारण मला महित होतं मी सर्वात शेवटी असणारे, त्यागी चच्चांनी लगेच त्यांची बरसाती दिली. मी त्यांना म्हंट्लं "आप रखलो" .. "तु तो मेरा बेटा है रे.. पेहेन जल्दी"
पावसाचा जोर वाढायला लागला.. आम्ही सगळे थांबलो... ते ८-१० फौजी आणि मी एक लहान मुलगी... खान्चाचा नी वर पाहिलं, एका बाजुला दरी आणि एका बाजुला डोंगर अश्या ठिकाणी आम्ही उभे होतो...त्यांनी वाटाड्याशी काहीतरी डिसकस केलं आणि म्हणाले
"Highway ले क्या?" हायवे? ते काय असतं? त्यागी चच्चा म्हणाले.. "अपने साथ बेटी है"...
"अरे शेरनी है, चढेगी" असं कॊणितरी म्हणालं... मला काही कळेना... त्यागी चच्चानी माझा हात धरला.. आणि जोरात ओरडले "जोरसे बोलो...." बाकी सगळे ओरडले "जय माता दी"... मी अजुनही blank...पण आता इथे काहीतरी वेगळं होणारे हे कळलं... एक वळण पार केल्यावर खान्चचा नी समोर बोट केलं.. यहासे चढेंगे... समोर एक खडा चढ, आणि पावसाने निसरडा झालेला...समोरची छान वाट सोडुन हे असं चढायचं?
वाटाड्या आणि पांजा चच्चा पुढे हौन पटापट वाट बनवायला लागले, वाटेत येणारी झुडुपं बाजुला सारयला लागले.
"मै नही यहासे..." म्हणेपर्यन्त त्यागी चच्चानी मला "चलॊ जवान, आगे बढो" म्हंट्लं...
"जोर से बोलो.. जय मात दी"
"अरे साथ्मे बोलो...जय माता दी"
"पैर नही थकते.. जय माता दी"
"बोलो बोलो ... जय माता दी"
माता माता की जय.. दुर्गा मात की जय.. अश्या अनेक घोषणा ते देत होते.. मी थकले होते, घाबरले होते.. पण त्या चढावरुन पटापट चढत होते.. त्यागी चच्चा "शब्बास बेटा" म्हणून माझ्या पाठोपाठ... हळु हळु त्याचा उत्साह माझ्यातही आला.. एका "जोर से बोलो..." ला मग मी पण "जय माता दी" ओरडले.. सगळ्याना तो वेगळा आवाज जाणवला असावा... सगळे हसले..."अरे हुई ना बात...!" मी पण एक्दम खुष झाले.. आणि तो चढ संपवुन टाकला... आम्ही आमच्या पहिल्या कॅम्पला पोचलो... मी लहान म्हणुन मला सर्वात पुढे ठेवलं... माझ्यानंतर साधारण २ तासांनी बाबा पोचले.. त्याना भेटल्यावर मला खुप आनंद झाला.. मी पहिली पोचले सांगितल्यावर, त्यांना विश्वासचं बसला नाही!

मग पुढे रोज मी त्यागी चच्चा बरोबर चालायला लागले.. त्यांच्याशी गप्पा मारत, त्यांच्या सगळ्यांच्या गप्पा ऐकत... मलाही "मी काय मोहिमा फत्ते करत्ये" अश्या मस्तीत चालत होते... ते लोक कायम मस्ती करत, हसत-खेळत चालले होते... इतकी आनंदी लोकं मी कधी पाहिलीचं नव्हती...ही लोक सैन्यात आहेत..
इतरवेळि हि लोकं बंदुका घेउन शत्रुला मारायचा सराव करत असतात किंवा प्रत्यक्षात युद्धात असतात? कसं शक्य आहे? सैनिक असेही असतात, आनंदात, मजा करत हे आत्तापर्यन्त कधी पहिलचं नव्हतं!
रोज मी नविन नवीन गोष्टी त्यांच्याकडुन ऐकत होते... खान्चाचा कसे युद्धाला घाबरतात.. म्हणुन बाकी सगळे त्यांना चिडवत होते....

आम्ही मस्त धमाल करत होतो.. हिमाचल प्रदेश मधल्या हिमालयात... आणि तोच हिमालय पुढे काश्मिरात गेला होता, जिथे काहीतरी होतयं ह्याची कुणकुण लागली होती! रोज रात्री गाणि म्हणत नाचणा-या फौजी ग्रुपला आपल्या येणा-या रात्री कश्या असणारेत ह्याची कल्पना नव्हती.. कधिच नसते.. म्हणुनच कदाचित ते इतर वेळि इतक्या आनंदात असतात!

ट्रेकचा शेवटचा दिवस उजाडला... आज मला पहिलं वगैरे पोचायचं नव्हतं, फक्त शेवटचा दिवस enjoy करायचा होता... मी त्यागी चच्चांबरोबर नाहि गेले, मागेच हळु हळु चालले होते.. एके ठिकाणि ते थांबलेले दिसले... त्यांचे डोळे पाणावलेले होते "बेटा, अब कलसे हम हमारी राहपर .. और तुम वापस तुम्हारी स्कुल, पढाईमे लग जाओगी... हमे भुलना नही बेटा! अरे तु तो मेरा बेटा है, ऐएसे मै क्यु केहेता हुं पता है? तुम्हारी उम्र का मेरा एक बेटा है, जो मेरे गावमे रेहेता है.. वोभी तुम्हारी तरह स्कुल जाता है! उसे यहापे नही लेके आ पाया, असे वक्तहि नही दे सकता.. तुम्हे देखके हमेशा उसकी याद आती है! इस्लिये कहता हु, तु तो बेटा है मेरा"

ट्रेक संपला, घरी आले.. कारगिलच्या बातम्या यायला लागल्या.. युद्ध सुरु झालं...मी रोज प्रार्थना करत होते..."कोणत्याही बाबांना काहीही नकॊ होऊ दे... ज्यांच्या घरी त्यांची मुलं वाट बघतात्य त्यांना सुरक्षित ठेव.. युद्ध लवकर संपव... सगळे लवकर परत घरी येउ देत"

त्यागी चच्चा च्या मुलाला मी कधी पहिलं नाहिये पण आजही मला ट्रेक आठवला की आठवतात त्यागी चच्चा आणि त्यांचा गावाला असलेला मुलगा!