विचीत्र!

आदल्या दिवशी कविता (कामवाली) आली, थकलेली दिसत होती.
काम संपल्यावर म्हणाली "सासु खुपच आजारी पडल्ये, चमच्यानेच पाणी पाजतोय आता तिला..खुप वाईट हालत आहे"
दुस-या दिवशी सकाळी आलीच नाही कामावर... जे कळायचं ते कळलं..आता १३ दिवस बघायला नको!
रात्री कविता आली, छान शांत दिसत होती " मी आले नाही..."
मी तिला अर्धवट तोडत म्हणाले.. "हो.. आलं लक्षात, अजुन किती दिवस?"
कविता "१५ दिवस नाही येणार, गेली म्हातारी एकदाची" आणि चेहर्यावर एक sollidd smile!!
मी क्षणभर चमकले, पण मग मी सुद्धा तिच्याकडे कसंनुसं हसत बघितलं!

तिची सासू आजारी होती, तिला वेडाचे झटके यायचे त्यामुळे तिचं सगळं करताना कविता थकुन द्यायची! तिची दोन्ही मुलं आज्जीला घाबरायची... सासुमुळे कुठे बाहेरही जाता येत नव्हतं, कसली हौस-मौज नाही! गेले काही दिवस तर म्हातारी कधी मरत्ये ह्याचीच वाट बघत होते सगळे...

कोणीतरी आपल्या मरणाची वाट बघत आहे, ही नुस्ती कल्पना सुद्धा अंगावर काटा आणते माझ्या...
शेवटचे काही दिवस म्हातारी अंथरुणात असेल, सगळ्या गरजा भागवायला दुस-यांवर अवलंबुन, आणि बाकीच्यांच्या सुचक नजरा "मर की आता"

---------------------------------------------------------------------------------

हॉस्पिटल मधे गेले होते परवा, डॉक्टर काका एका माणसाला तपासत होते. लेंगा आणि वर टिप मारलेला टी-शर्ट घातलेला ५५-६०च्या मधला माणुस... घरची बेताची परिस्थिती त्याच्याकडे बघुन कळत होती. किडलेले लाल दात, दाढीचे वाढलेले खुंट व्यसनांविषयी सांगत होते! मागुन त्याचा मुलगा आला हातात पिशवीभर औषधं घेउन... खरंतरं मी बाहेर उभं राहायला हवं होतं पण आतच घुटमळत थांबले. काका त्या मुलाला सांगत होते " पैश्यांच काय करणार आहात? मी पत्र देतो काही संस्थांचे पत्ते देतो. २-अडीच लाख खर्च येईल, पण आता गत्यंतर नाही, ही औषधं वेगळी..." मग त्यांनी सकाळ पासुन रात्री पर्यन्त काय काय आणि किती औषधं घ्यायची हे सांगितलं, रोजच्या २०-२५ गोळ्या? लक्षात तरी कश्या राहाव्या? पण आता त्यांना जगायचं असेल तर...

काका तितक्यात त्या माणसाकडे वळले " खुप हौशी केल्यात जन्मभर ना... आता भोगा! शरीराला झेपत नाही इतकी व्यसनं का करायची? VRSचं बघा आता... विश्रांती घ्या... दोन नळ्या बंद झाल्यात जवळ्जवळ, आता ऐकलं नाहीत तर मी काहीच करु शकणार नाही! व्यसनं धरली नसतीत तर नातवंडांना खेळवलं असतं आत्ता तुम्ही... जे काही कमवलं असेल आत्तापर्यन्त गेलं ना सगळं औषधावर?"

तो माणुस नुस्ता बसुन ऐकत होता. त्याची सुन आणि मुलगा परत परत औषधं तपासत होते आणि हिशोब करत होते. आपण व्यसन केलं, आता ऑपरेशन नाही केलं तर आपलं काही खरं नाही, सगळी कमाई ह्या आजारपणात जाणार, मुलगा-सुन आत्ताच लग्न झालेले आपल्यामुळे त्रासात राहणार... आपल्यामुळे सगळे त्रासात, मरण परवडेल ना? पण असा निर्णय घ्यायला कोणी धजेल?

----------------------------------------------------------------------------------

My girl पाहिला काही दिवसांपुर्वी, खुप अस्वस्थ करणारी फिल्म आहे. फ़्युनरल पार्लर चालवणारे बाबा, लहानपणीच आई वारलेली अश्या लहान मुलीची गोष्ट! तिला वेगळंच ओब्सेशन आहे, दरवेळी बाबांकडे एखादी बॉडी आली की त्याना झालेला आजार हिला झालाय असं तिला वाटायला लागतं, मृत्यु नक्कि काय असतं हे तिला माहित नाहीये (कोणाला माहित्ये?) तिचा एकुलता एक जवळचा मित्र जेव्हा देवाघरी जातो, तेव्हाही तिला काहीच कळत नसतं. मित्राच्या आईला ही समजावून सांगते "थॉमस जे. वर खुशाल असेल, माझी आई आहे त्याची काळजी घ्यायला"

मरणाचं एक विचीत्र रुप ह्या फिल्ममध्ये पाहिलं!

---------------------------------------------------------------------------------

२ आठवड्यांपुर्वी आम्हाला overtake करुन गेलेली स्कुटर बस खाली आलेली आठवली! मला उगाच वाटत राहिलं आहे की आम्हाला overtake करुन तिने आमची जागा घेतली!

मला मरणाची भिती वाटायची भरपुर... आता भीती कमी झाल्यासारखी का वाटत्ये?
काहीतरी विचीत्र आहे!