युबिकीरी..

"दीदी.. आप मिलने आओगे?" मी फक्त हसले..
"पिंकी प्रॉमिस?" म्हणत त्या पिल्लाने तिची करंगळी पुढे केली..मी  माझी करंगळी तिच्या करंगळीला लावली..
"पक्का?" मी होकारार्थी मान हलवली..

माणूस खोटं बोलू शकतो पण त्याचं शरीर खोटं बोलत नाही असं  body languageवाले सांगत असतील.. पण काहीवेळा जेव्हा तोंडही खोटं बोलायला लाजत असतं तेव्हा हसणं, मानेची हालचाल वगैरे खरं लपवू शकतात.. मी नव्हते भेटणार कधीच तिला परत , तिच्या आईने मला तसंही जास्त  entertain  नव्हतं केलं.. फक्त १८ तासांच्या प्रवासात मुलगी आपल्या एकटीच्या डोक्याला कटकट करणार नाहीये म्हणून जरा बरं वाटलं असेल तिला! मी ट्रेनमध्ये त्यांच्या समोरच्या सीटवर बसल्यावर बराच वेळानी त्या पिल्लाशी बोलायला लागले होते, भारी गोड पोर होती.. खरं सांगू तर मला अजिबात नाव आठवत नाहीये तिचं.. होशंगाबाद किंवा तत्सम गावची होती बहुतेक.. तेही नाही आठवत.. आठवतं फक्त इतकंच आहे की तिने उतरताना माझ्याकडून पिंकी प्रॉमिस घेतलं होतं पुन्हा भेटायचं आणि मी ते पूर्ण नाही केलं.. आणि भविष्यात कधी पूर्ण व्हायचा चान्स नाही..

आज गाजर किसताना करंगळी जराशी किसली गेली.. कोशिम्बिरीला काहीही झालं नाही..ती छान झाली .. पण मला अचानक आठवलं.. पिंकी प्रॉमिस.. करंगळीला करंगळी लावून केलेलं प्रॉमिस.. ते पूर्ण करता आलं नाही की करंगळी कापायची असते म्हणे..खूप काढीव नियम असतात ह्या अश्या शपथ-वचन टाईप गोष्टींना .. आणि तितक्याच काढीव पळवाटाही! आज करंगळीवर बांधलेली पट्टी पाहून न पूर्ण केलेली वचनं आठवत होते..

एकदा जाऊन आल्यावर पुन्हा नाही गेल्ये मणिपूरला अम्येला दिलेलं वचन पूर्ण करायला..

वरची २ सोडल्यास नाही आठवली.. खरोखरच नाही आठवली.. आणि even इथे लिहायला  literary value असणारी काही पूर्ण न केलेली वचनं सुचलीही नाहीत.. माझा प्रोब्लेम्च तो आहे.. मी लाख वचनं देईन, पण ती लक्षात राहायला हवी ना.. आपण काहीतरी विसरतोय हेही कधीतरी आठवायला हवं ना.. मुळात लहान असताना ६७९ वचनं आणि शपथा मोडल्या असलीत "कुणाला सांगू नको हं" पासून सुरु होणाऱ्या.. त्यातून एखादी गोष्ट  top secret  आहे म्हंटल्यावर ती तर exclusively  सगळ्यांना कळायलाच हवी ना.. किती वेगवेगळ्या प्रकारच्या दोऱ्या असायच्या ह्या.. त्यांच्या तीव्रतेनुसार घट्ट - सैल गाठी..
 promise < god promise < mother die promise ..

 पिंकी प्रॉमिस फक्त एक पद्धत आहे.. आमच्यावेळी नव्हती इतकी फेमस..हल्लीच्या जपानी कार्टूनच्या पुरामुळे आपल्याकडे वाहून आली असावी.. जपानीत "युबिकीरी" म्हणतात त्याला.. आवडला मला हा शब्द खूप जास्त.. मी तर वाट बघत्ये युबिकीरी करायची कोणाबरोबर तरी..  तसं स्वतःला रोज किमान २४ वचनं देत असेन मी.. उदाहरणार्थ
: आपण.. ( मी माझ्याशी बोलताना मला आपण म्हणते.. आदर म्हणून.. multiple personality  नाही) तर .. आपण एकदातरी सलग २४ तास झोपू .
: आपण हे वर्ष संपायच्या आत बारीक होऊ
:आपण सगळ्यांच्या विरोधाला सामोरे जात मांजर पाळूच
वगैरे वगैरे.. आणि हे संकल्प नाहीयेत हां.. ही वचनं आहेत..

 हां.. इथेही माझा एक त्रास आहे.. शपथ कधी घ्यायची, वचन कधी द्यायचं हे नाही कळात अजून मला.. पण कोणीतरी म्हटलंचं आहे ना.. "कसमे-वादे  वगैरे सगळं ठीक आहे.. पण त्याचं काय?" मला ना  actually  झोप येत्ये.. मी काय लिहित्ये त्याला तसा काही अर्थ मला स्वतःला लागत नाहीये.. टाईप करताना करंगळी लागत नसली तरी ती ठणकते आहे आता.. त्यामुळे मी इथेच थांबते आहे..

पण अश्या रीतिने ब्लॉगवर पोस्ट टाकत सकाळी "मी आज काहीही करून ब्लॉग लिहेन..  yes yes indeed why not sure sure" म्हणून केलेलं virtual pinky promise पूर्ण करते आहे.. ब्लॉगशी नाही पण युबिकीरीशी इमान राखलं आहे मी ..