Long Drive

त्याच्या थरथरत्या हातावर तिने तिचा हात ठेवला. त्याने तो हात झिडकारला आणि गाडीचं दार उघडुन बाहेर पडला. तिला कळलंच नाही आता काय करावं ते.. डोक्याला हात लावुन काही काळ ती तशीच बसुन राहिली. रोहित जास्त लांब नव्हता, गाडीच्या पलीकडे उभा असलेला कळत होता. अंधारामुळे दिसत नसला स्पष्ट, तरी गाड्यांच्या उजेडाच्या खुणा त्याच्या आकृतीवर दिसत होत्या. ती गाडीतुन बाहेर येत त्याच्या मागे येउन उभी राहिली...
"रोहित.."
त्याने मागेही वळुन पाहिलं नाही. तसाच वर आकाशात बघत उभा राहिला..
"रोहित.. मला माफ कर प्लीज.. मलाच नाही कळलं नक्की असं का झालं ते.. मुद्दाम नाही रे"
रोहित मागे वळला... ती तशीच उभी राहिली तिथे..
"जा गाडीत जाउन बस... सोडतो तुला घरी"

दोघंही गाडीत काहीच बोलत नव्हते. वायपर्सचा काय तितका आवाज चालु होता. रस्त्यावरच्या दिव्यांचे उजेड आता त्याच्या चेह-यावर दिसत होते. मधुनच वायपर्सची सावली, मधल्या झाडांची सावली.. दिव्याच्या अंतरानुसार काचेवरच्या थेंबांची बदलत्या आकारांची सावली. ती रोहितकडे बघत बसली.. रोहितचं नाक जरा वाकडं आहे हे तिला आत्ता जाणवत होतं. ती खिडकीतुन बाहेर बघायला लागली.
अनिकेतचा आवडता खेळ होता हा, उजेड-सावलीचा...अश्या पावसाळी संध्याकाळी अनिकेत तिला गाडी चालवायला सांगायचा आणि मग कित्तीतरी वेळ तिच्या चेह-यावर बदलणा-या सावल्या बघत बसायचा... "आयला.. तुझे डोळे काळे नाहीयेत अमु.. उजेड आला त्यावर की पिंगे दिसायला लागतात.." हा साक्षात्कार त्याला अश्याच एखाद्या वेळी कधीतरी झाला होता. त्यादिवशी परत येताना, अनिकेत मधेच म्हणाला होता, "अमु.. मला नकोय पिंगी बायको"..  आणि तिने लक्ष नव्हतं दिलं.. मग खूप वेळाने ती म्हणाली होती "आमच्याकडेही घारा-गोराच नवरा हवाय माझ्यासाठी.. तू नाहीच चालणार". अनिकेत हसला होता त्यावर, ती नाही. रोहितच्या डोळ्यांवर उजेड आला तरी त्याचे डोळे घारेच दिसतात हे जाणवलं अमृताला.

विचार करत असताना अमृता रोहितकडे एकटक बघत्ये हे रोहितला जाणवलं, पण तो काहीच बोलला नाही. त्याने फक्त एकदा तिच्याकडे पाहिलं. किती शांत होतं सगळं... FM नाही, एखादी CD नाही. म्हणजे ह्या परिस्थितीत कोणीही नॉर्मल माणुस गाणी नाही ऐकणार... पण अनिकेत ऐकायचा.. गाडीत शिरल्यावर करायचं पहिलं काम म्हणजे गाणी सुरु करा, त्यानंतर तो अमृतासाठी दार उघडायचा.. गाणी ऐकणं सर्वात महत्वाचं.. "गाडीत ना अम्या, पेट्रोल नसेल तरी चालेल गं.. ८-१० तरी सीड्या हव्या..ए नवीन जॅसन म्रॅझ ऐकलं का?" म्हणुन तो नवीन आणलेली सीडी लावायचा. न ठरवता random गाणी ऐकता येतात म्हणुन कधीकधी तो FM लावायचा. लोणावळ्याच्या सिंहगड कॉलेजच्या भागात पुणे आणि मुंबई दोन्हीकडची रेडिओ स्टेशन ओव्हरलॅप होतात तिथे थांबायला आवडायचं त्याला. टॉर्चर असायचा तो प्रकार पण त्याला आवडायचा. काहीही आवडु शकतं अनिकेतला... काहीही आवडायचं अनिकेतला! रोहितच्या गाडीत एकही सीडी नव्हती. अमृताला खुप आश्चर्य वाटलं होतं संध्याकाळी ती गाडीत बसली तेव्हा...

संध्याकाळी फोन केला होता रोहितने "लॉन्ग ड्राईव्हवर येणार का?".. तिने नाही म्हणाल्यावर "का गं?" साठीही तिच्याकडे उत्तर नव्हतं.. " come on..पुढच्या महिन्यात साखरपुडा आला आता.. भेटलीच नाहीस तर कसं चालेल अमृता? चल यार.. परत आठवडाभर हार्डली भेटू शकतो आपण.. चल की". ती शेवटी हो म्हणाली, तो तिला घ्यायला येईपर्यंत ती गेटजवळ जाउन उभी राहिली. अनिकेत तिला तिथुनच पिक-अप करायचा ती कॉलेजमधे होती तेव्हा... तिला सोडुन मग अनिकेत पुढे कामावर जायचा, एकत्र जाण्या-येण्यामुळेच त्यांची ओळख वाढत गेली होती. दिवसातला तो सकाळचा थोडावेळ बेस्ट असायचा त्यांच्यासाठी. मग काहीवेळा लवकर कॉलेज सुटत असुन अमृता जास्तवेळ लायब्ररीत बसायची म्हणजे येतानाही अनिकेतबरोबर येता येईल. "आपलं लग्न झाल्यावर आपण ना गाडीतच राहत जाउयात का अमु? म्हणजे हवं तर मोठी गाडी घेउयात.." असे weird  प्रश्न विचारताना, अश्या काहीही कल्पना करताना अनिकेतचा चेहरा खुप उजळायचा. Xyloत राहण्याएवढी नसली तरी बरीच जागा असते की... अमृता मागे वळुन बघत होती गाडीत, रोहितने तिच्याकडे पाहिलं, "काय झालं आता?"..अमृताने फक्त नाही म्हणुन मान हलवली.

एक दिवस असंच अनिकेतनी विचारलं होतं "अमु चल गं, जाऊयात ना लांब कुठेतरी फिरायला.. येतेस का?" तिने आळशीपणा केला होता. अनिकेत मग रागावुन एकटाच निघाला होता. एक्स्प्रेसवे वर असंच लोणावळ्यापर्यंत जाऊन यायला... फाटलेला टायर.. पुढचा ट्रक, मागुन येणारी भरधाव गाडी.... अनिकेत दिसलाही नाही नीट कोणाला...त्यानंतर ती कायमच हे सगळं टाळत आलेली होती.. Long drives  नको,  Express way  नको... गाड्या नको.. प्रवास नको.. आज खुप कष्ट करुन बाहेर पडली होती ह्या सगळ्या "नको" मधुन... चांदणी चौकातच म्हणाली होती ती रोहितला.. "फिरुया परत आता?"...
रोहित पुढे जात राहिला.."चल गं अमृता.. एवढं काय?.. बोल ना काहीतरी.." असं म्हणुन रोहित स्वतःच गोष्ट सांगत बसला होता.. गुंग झाला होता लहानपणच्या कोणत्यातरी आठवणीत.. आठवणीच्या वेगानेच गाडी चालवायच्या प्रयत्नात.. इतक्यात पलीकडचा एक ट्रक अचानक वळला पेट्रोल पंपासाठी.. आणि धाडकन ह्याच्या गाडीसमोर आला.. रोहितने पटकन गाडी सांभाळायचा प्रयत्न केला.. ती जोरात ओरडली "अनिकेत... जपुन ".. रोहितने गाडी सांभाळली पण हे पुढचं त्याला सांभाळता येईना.. गाडी बाजुला लावुन तसाच थरथरत बसला...

गाडीला ब्रेक लागल्यावर ती पुन्हा भानावर आली. त्यांचा गेटपर्यंत येउन थांबले होते दोघं. तिनी दार उघडलं आणि बाहेर येउन उभी राहिली. रोहित तिच्याकडे बघत नव्हताच.
"रोहित..  I am sorry"
"ठीक आहे.. उद्या संध्याकाळी तयार रहा.. येईन आजच्याच वेळेला.."
तिला काहीच कळेना.. रोहितने तिच्याकडे पाहिलं... "उद्या येशिल long drive ला? ... माझ्याबरोबर...?"



 I 'll drive out memories, the evening air keeping me awake,
those I leave behind only make room for more to be made...

प्रेमकथा वगैरे

विक्रांतने नवीन खुळ घेतलं आहे.. नेटबुक घेउन कुठेतरी जायचं आणि "मी लेखक आहे" ह्याची जाहिरात करत काहीतरी डेंजर लिहायचं.. हल्ली काही लोक डेंजर, बेक्कार, अगदी घाण वगैरे शब्दही चांगल्या अर्थाने वापरतात.. नगरला म्हणे "बेक्कार वडापाव" नावाचं दुकान आहे..मधे काका म्हणाला होता, त्याची होणारी बायको "भयंकर सुंदर" आहे. अरे भयंकर सुंदर काय? काहीही.. तर विक्रांत डेंजर काहीतरी लिहतो.

आत्ता परवा म्हणाला की " प्रेमकथा लिहील्ये मी".. मी अवाक होऊन पाहिलं त्याच्याकडे.. प्रे-म-क-था?? आणि तीसुद्धा वि-क्रां-त?? "नरेट करतो तुला" असं ऐकलं आणि अण्णानी डोश्याच्या तापलेल्या तव्यावर पाण्याचा हबका मारल्यावर जे काही होतं ते मला झालं. कारण विक्र्याची गोष्ट म्हणजे न तापलेल्या तव्यावर घातलेल्या डोश्यासारखी असते. " एक मुलगा असतो" असं म्हणत त्याने चाफेकळी (अंगठ्याशेजारचं बोट) ची नखुर्डी निघालेली खाल्ली.. बाकी आमचं काही पटो-ना-पटो, आमच्या खाण्याच्या आवडी-निवडी जुळतात भार्रीच! फक्त मी रवंथ करत बसत नाही, तो बसतो.. "एक मुलगा असतो" ह्याच्या पुढे "आणि एक मुलगी असते" हे वाक्य येणारे हे शेंबडं पोरही सांगेल, पण उगाच इतकं फुटेज खायचं ना ( मला ते पण खायला आवडतं) ..मग एक दशलक्ष क्षणांनी तो म्हणाला.. " आणि एक मुलगी असते".. आणि गायक-वादक समेवर दाद मिळवण्यासाठी जसं श्रोत्यांकडे बघतात तसं त्याने माझ्याकडे पाहिलं... अश्यावेळी एखादा बहिरा श्रोता जे करेल तेच मी केलं.. चेहरा जेव्हढा मख्ख ठेवता येईल तेवढा मख्ख ठेवला..

"आपण मॅकडी मधे जाउया, इथे मुड येत नाही" मॅकडी मधे प्रेमकथा नरेट करायचा मुड कसा येउ शकतो? मुळात विक्याला प्रेमकथा नरेट करायचा मुडच कसा येउ शकतो? तो ना "मी त्या गावाला जाउन आलोय, गाव लई बेक्कार आहे" गटात मोडतो. (बेक्कार चा इथला अर्थ आपल्याला हवा तसा लावावा).. एकदा कधीतरी प्रेमात पडुन उठल्यावर किंवा आपण प्रेमात पडलोय असं वाटुन मग आपला प्रेमभंग झालाय असं वाटुन झाल्यावरच्या लोकांचा गट असतो हा.. जवळ्जवळ सगळे सिंगल लोक ह्या गटात मोडतात :) ... तर ह्या लोकांचं कसं असतं की एकतर "दुरुन डोंगर साजरे" किंवा "कोल्ह्याला द्राक्ष आंबट" काहीतरी एक असतं.. म्हणजे ना..

गट १ : दुरुन डोंगर साजरे: प्रेमात पडलोय असं वाटल्यामुळे फक्त, "प्रेम" ह्या संकल्पनेबद्दल असल्या कायच्या काय भारी कल्पना करुन ठेवतात की बास्सच... माझा प्रियकर (हा शब्द नाही वापरत म्हणजे..) असा एकदम हिरो मटेरिअल असेल, तो स्मार्ट असेल, हुषार असेल, मनमिळाउ असेल, प्रेमळ असेल, आणि handsomeपण असेल, आणि शॉपिंगला पण येईल आणि पैसेही खर्च करेल.. किंवा माझी प्रेयसी (हा शब्दही नाही वापरत) हॉट असेल, सेक्शी असेल, पण कौटुंबिक टाईपची असेल, माझं ऐकेल, माझ्या आईचं ऐकेल वगैरे काय काय.. आम्ही कॉफी पिउ, पावसात भिजु, रात्री चांदण्यात फिरु आणि अजुन असं काय काय...

गट २: कोल्हयाला द्राक्ष आंबट: प्रेमभंग (अनेक केसेस मधे क्रश-भंग) झाल्यानंतर मग कोल्ह्याला तो क्रश आंबट लागायला लागतो.. द्राक्षांपेक्षा नासलेल्या द्राक्षांपासुन बनवलेले द्रवपदार्थ गोड लागायला लागतात.. मग ही लोकं "प्रेम" ह्या संकल्पनेला इतक्या शिव्या घालतात..आणि जनरलच प्रेमात पडलेल्यांना बावळट वगैरे मानायला लागतात.. बाय द वे रिसर्च सांगतं की हे गट mutually exclusive नाहीत... कोल्ह्याला डोंगर आंबट किंवा दुरुन द्राक्ष साजरी दिसु शकतात...

तर मुद्दा राहतोय बाजुला.. विक ह्या दोन्ही गटात अधुनमधुन फिरत असतो.. सो त्याने प्रेमकथा लिहावी म्हणजे जरा अतिच होतं... सो मग मॅक्डीच्या टेबलवर बसल्यानंतर त्याने रॉनल्ड मॅकडोनाल्डकडे पाहिलं.. "तेजु..." मी बाजुच्या मुलाच्या हॅप्पी मीलमधे मिळालेलं खेळणं बघण्यात बिझी होते.. त्याने परत हाक मारली "तेजु..." मग नाईलाजाने मला त्याच्याकडे बघावं लागलं.. ह्या फिल्म इंडस्ट्रीमधल्या लोकांना ओठांना, हनुवटीला खाताना काहीतरी लागणं ही कल्पना इतकी का आवडते? म्हणजे फिल्ममधे ठीक आहे... पण प्रत्यक्षातही का नं? का? पुसावं की तोंड बर्गरच चिज लागल्यावर.. विक्याच्या म्हणण्यानुसार ते चिज सांडलं नाही बर्गर खाताना तर त्याचं चिझ होत नाही.. "तेजु.. एकदा ना रजनीकांतने मॅक्डीत येउन इडली-सांबार मागवला आणि रोनाल्ड त्याला नाही म्हणाला तेव्हापासुन तो इथे बाहेरच बसतो"

मुळात एकतर आता रजनीकांत अजीर्ण झालाय ( माझा ब्लॉग ह्या विधानानंतर बंद पडु शकतो.. पण खरं खरं झालाय राव) आणि त्यात विक्याने "पाव किलो मैदा, अर्धा किलो साखर, अर्धा किलो चहा पावडर, एक हमाम" च्या चालीत हा जोक सांगितल्यावर कोणाला का हसु येईल? मग मी माझा मख्ख चेहरा २ दाखवला.. "तु आज हरवली आहेस तेजु.. जाउदे हा प्रेमकथा सांगण्यासाठी चांगला दिवस नाहीये" म्हणुन तो तिथुन निघतो.. मॅक्डीमधे टिप देणारा माझ्या ओळखीतला एकमेव माणुस आहे विक्या... हा फंडा नाही कळलाय मला कधी.. लोक टपरीवर कधी टीप देत नाहीत, आणि चांगला पगार मिळणा-या ठिकाणी वेटर्सना भरमसाठ देतात.

मग मी निघाले, रिक्षात बसल्यावर २ मिन्टांत विक्याचा एस्मेस आला " मुलगा आणि मुलगी प्रेमात पडतात. पण मुलगी त्याला सोडुन निघुन जाते. आणि तिचं लग्न ठरतं, लग्नाच्या दिवशी हिरो तिच्याकडे जातो आणि ती त्याला हो म्हणते आणि they live happily ever after"

कोल्हा, डोंगर, आंबट, साजरी, द्राक्षं, सगळे दुरवर पसरतात.. रिक्शावाला कुठे जायचंय विचारत असतो आणि मग मी माझा मख्ख चेहरा ३ दाखवते.