Lost in Translation

उपद्व्यापी खो खो सुरु झाल्यावर खूप मनापासुन वाटत होतं "राव मला खो नका देउ"... जरा लाट ओसरल्यावर मिळाला तरी चालेल. पण अगदीच लवकर मिळाल्यावर जामच टेन्शन आलं. त्यात सगळ्यांनी खो खोवर तुटुन पडुन उड्या मारलेल्या बघुन अजुनच लाज वाटायला लागली स्वतःच्या अज्ञानाची. मला मराठी कविताही जास्त माहित नाहीत.. मावसबोलीतल्या म्हणजे अशक्यच! हिंदी-इंग्रजी गाणी माहित्येत म्हणा तशी, पण अनुवाद, भाषांतर, रुपांतर.. स्वैर-अस्वैर काही जमणार नाही हे पहिल्यापासुन माहित्ये. जेव्हा श्रद्धाने खो दिला, तेव्हा मग मी "पख.. आता करायलाच पाहिजे काहीतरी" म्हणुन मावसबोलीतल्या कविता आठवायला लागले.

पहिलीच कविता आठवली, ती फक्त दिसत होती... धुक्याने भरलेल्या एका सकाळी, मणिपुरमधल्या, ब्रह्मदेशाच्या बॉर्डरजवळ असणा-या खारासोमच्या सन्डे हॉलमधे बसलेले असताना, तिथे चहा बनवणारी २ मुलं दिसत होती.. मी त्यांच्याशी गप्पा मारायला म्हणुन गेले. आम्ही इथल्या तिथल्या गप्पा मारत असताना, "भारतातुन" आलेले एक काका तिथे आले आणि टिपीकल प्रश्न विचारायला लागले. "तुम्हाला भारताबद्दल काय वाटतं?, "तुम्ही स्वातंत्र्यदिनाला काय करता?", "तुम्हाला राष्ट्रगीत येतं का?".. आईचा घो! त्या दोघांनी मान डोलावली.. आणि मणिपुरीमधे काहीतरी गुणगुणायला लागली.. काही शब्द कळले, पण नीट नाहीच.. काका त्या शब्दांवर समाधान मानत अजुन एक चहा घेउन तिथुन निघुन गेले. काका गेल्यावर ही दोघं मुलं हसायला लागली. कुछ तो बात है म्हणुन मी त्यांच्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिलं.

त्यांनी गायलेलं वंदे मातरम होतं: ऐनौ वंदे मातरम

लालमिनै लैनागंपा लां, अफ्स्पा (AFSPA) ना पान्ब लैबाक
ओट-नैरिब लंदम, लौइलम-गी लंदम,
नुंग्तम्ब फुंगले-गायनु, शक्लु-घी-देने औजी ऐनौ वंदे मातरम

पुनचीन-बिरंगदं खौन्ग-खुत, सारंगी मन्नुंग्दा
अपुन्चीग-बिरंगदं शोर-से लेप फौब केच्डीदा (custody)
न-अंग-खी-गदरा ऐबु, जन गण मन अधिना.. भारत भाग्य विधाता


मला समजलेला, त्यांनी समजावलेला अर्थ:

सैनिकांची सत्ता असणारा देश,
AFSPAने गोंजारुन ठेवलेला देश,
पेटुन उठला तरी विझलेला देश,
तोंड दाबुन जगणारा हा माझा देश,
स्वातंत्र्य मिळालं म्हणे ह्या देशाला...
सांगा खरंच मी,
वंदे मातरम गायचं कशाला?

हात पाय बांधा माझे,
टाका मला तुरुंगात..
मारा मला, झोडा मला
कस्टडीत फोडा मला..
सांगा मला, स्वातंत्र्य मिळालं आहे आता...
गायचं का मग मी?
जन गण मन भारत भाग्यविधाता?


ह्या मावसभाषेत, मणिपुरीत.. निसर्गाच्या, प्रेमाच्या, राधा-कृष्णाच्या, जिझसच्या कविता आहेत, एकही शब्द कळत नसताना त्यांची गाणीही गोड वाटतात ऐकायला.. पण हेच गाणं घेतलं कारण तिथे नक्की काय चाल्लय हे कळायला हवं आपल्याही भाषेत म्हणुन.

नोट्स: AFSPA: The Armed Forces Special Powers Act of 1958. ह्याच्या कायद्या अंतर्गत सगळ्या सिक्युरिटी फोर्सेस ना काहीही प्रतिबंध न लावता पॉवर दिल्या जातात त्या भागात हवी ती ऑपरेशन्स घडवुन आणण्यासाठी. हा कायदा लागु असताना नॉन कमिशन्ड ऑफिसरलाही "shoot to kill" अधिकार मिळतो.

______________________________________________


मी अजुन एका भाषांतराला, डायरेक्ट ओमर खय्यामच्या एका रचनेच्या.. सुरुवात केली होती.. पण मग Translation करता करता मी त्या गाण्यात वाजणा-या रुबाबमधे हरवुन गेले... मी जे काही किडे केले ते नाही टाकणारे इथे...ह्या खो-खो मुळे न लिहीते जागे झाले हे एक बरंच झालं आणि मला "श्या कित्ती काय ऐकायचं राहिलाय आयुष्यात" हे पुन्हा एकदा जाणवलं हे त्याहुन बरं झालं...

माझा खो शाल्मली आणि पुनमला..

जब व्ही मेटची करिना

"छ्या... मला कधी कळतच नाही यार ती"
विक्र्याने खूप जास्त दीर्घ पॉज नंतर हे वाक्य टाकलं. "ओह.. ओके.. असं काय? हं असेल बुवा.." छाप रिअ‍ॅक्शन देउन लोकांचा नजरेत न येता ग्लासला लागलेला कोल्डकॉफीचा फेस कसा चाटता येईल, ह्याच्या मी विचार करायला लागले.
"तुला माहित्ये का? मला एका क्षणाला ती जाम गोंडस वाटते.. जब व्ही मेट मधली करिना आहे नं तशी.. म्हणजे इंटरव्हलच्या आधीची.. चुलबुली टाईप"
शी बाबा "चुलबुली" शब्द नाही आवडत मला.. नो स्पेसिफिक रिजन.. पण नाय आवडत.. पण ना क्लिनीक प्लसची जाहिरात होती ना चुलबुलीची अ‍ॅनिमेशनवाली.. ती जाम आवडली होती...
"पण ना अगं.. मला ना ती काही वेळेस जाम सिरिअस वाटते.. म्हणजे कशी सांगु का?"
मग त्याने परत एक त्याचा ’फेमस सायलन्स एन ऑल’ टाकला...
"हा... जब व्ही मेट मधल्या करिना कपुरसारखी... पण म्हणजे इंटरव्हलनंतरची"
मी तोंडातला स्ट्रॉ ग्लासमधे फुंकत त्याच्याकडे पाहिलं.. ’बाबा-पुता-तुझ्या-आयुष्यात-त्रास-काये-लुक’ दिला त्याच्याकडे...मी त्याला म्हणाले "गुड है ना भाऊ... सो नाऊ यु नो [क्नो.. :) ] तुझी ती मुलगी गीत सारखी आहे" त्याने शुन्य भाव चेह-यावर ठेवत मला विचारलं..
" करिना कपुरचं नाव गीत होतं का जब व्ही मेट मधे?"
मग मी एक रिअ‍ॅक्शन दिली... म्हणजे नक्की कशी ते मला लिहीता नाही येते.. मी आत्ता आरश्यात तसं तोंड करुन पाहिलं पण तरी शब्दात नाही बा उतरवता येते.. पुढच्या वरच्या दातात बडिशोप अडकल्यावर ती काढताना चेहरा जसा होतो तशी थोडीफार.. म्हणजे त्यातल्या त्यात जवळची! पण कोणाच्या पुढच्या वरच्या दातात बडिशोप का अडकेल? व्हाटेव्हर...

"तू काही खाणारेस का?"
विक्रांतने घड्याळात बघत मला विचारलं... ह्या लोकांचा प्रॉब्लेम मला कळत नाही. म्हणजे हातावर घड्याळ बांधा.. वेळ कळायलाच हवी,पाळली नाही तरी चालते एकवेळ! पण दशसहस्त्रवेळा घड्याळात काय बघायचं? लोकं सतत त्यांच्या मोबाईलमधेही बघतात... मी ही बघते म्हणा मला कंटाळा आला समोरच्याच्या बोलण्याचा की.. किंवा काही वेळेस कळतच नाही ’आता कुठे बघायचं’ तेव्हा मोबाईल धावुन येतो! "तुला घाई आहे का विक्र्या? नको खाऊया काही.. तसंही २ कॉफी प्यायल्यावर कोणी काही खात नसेल" मी बोलले.. त्याने उगाच एक स्माईल दिलं..
" भेळ खाऊया.. बिसलेरीचं पाणी वापरतात हे"..
ओक्के.. हा माणुस गंडला आहे... साफच.. प्लीजंच.. सॉरींच.. सगळंच... "विक्रांत हे लोक भेळेत पाणी घालतात??.. बिसलेरीचं?" .. शुन्य भाव... आयुष्यभर काल प्रेमभंग झाल्यासारखा वागतो हा माणुस... शेल्डन लेनर्डला ’देअर देअर’ म्हणतो ते उगाच आठवलं मला, तसं म्हणावंस वाटलं त्याला.. आणि एकदम लेनर्ड आणि विक्रांतमधलं साम्य जाणवायला लागलं.. हेअरस्टाईल, चीज इनटॉलरन्स आणि डोकं सोडल्यास विक्रांत बराच तसा आहे. ( पाहा: बिग बॅंग थेअरी नावाची सिटकॉम [ सिटकॉम वरुन आठवलं.. मला सिटकॉम स्टॅण्डअप कॉमेडीच्या विरुद्धार्थी शब्द वाटायचा,, म्हणजे मला वाटायचं की सिटकॉम मधे ते लोक जास्त वेळ बसलेले असतात बार किंवा कॉफीशॉप किंवा सोफ्यावर वगैरे.. म्हणुन सिट-कॉम { ओके.. हे बळंच होतं.. पण मला वाटायचं, आणि जेव्हा खरा अर्थ कळला.. मला माझा बावळटपणा क्षणभर आवडला होता} ] )

"विक्र्या.. सांगायचं आहे का तुला तिच्याबद्दल अजुन? तू बोलु शकतोस... मी ऐकत्ये" मी स्वतः माझ्या डोक्यात गेले हे म्हंटल्यावर.. पण त्याला बरं वाटलं असावं... त्याने पहिल्यांदाच प्लेटवर चमचा न वाजवता भेळेचा घास घेतला. प्लेटवर चमचा वाजणं ठीक आहे.. लोकांच्या दातांवरही चमचे वाजतात.. त्रास होतो त्या आवाजाचा खूप!
"तिचं हसणं सुर्यप्रकाशासारखं असेल... पण जेव्हा ती जवळ मिठीत येईल तेव्हा रात्र होऊन जाईल"...
एक मिनीट ..एक मिनीट... मला हे माहित्ये...मला हे माहित्ये....हे असं काहीतरी गुलजार, अख्तर वगैरे मंडळी लिहु शकतात.. विक्र्या नाही.. विक्र्या ते चुकीच्या ठिकाणी चुकीच्या शब्दात दॅट टू मराठीत करुन बोलु शकतो... मी डोळे मिटुन आठवायचा प्रयत्न केला.. मग टेबलावर हात आपटुन पाहिला.. कपाळावर बोटं वाजवली ह्यातलं काहीच वर्क नाही झालं.. मग त्यालाच माझी दया आली..
"यहा मधलं गाणं आहे.. नाम अदा लिखना... जब तुम हसते हो दिन हो जाता है, जब गले लगो तो दिन सो जाता है...."
हा..... चोर साला...
मास्टर्स नाही करत ही लोक.. मग त्यांना ’रिसर्च मेथेडोलोजी’ छाप पेपर नसतात.. त्यामुळे सोर्सेसना ड्यु क्रेडिट देत नाहीत.. सोर्स सांगतच नाहीत... आता मला शंका आली म्ह्णुन नाहीतर गुलझार, अख्तर नंतर विक्रांत आला असता की राव... तसं मधे त्याची एक झब्बा फेज होतीच.. ज्यात तो जुने-मळके झब्बे घालुन फिरायचा.. तोंडात कायम एक सिगरेट.. ती अजुनही असते पण आता तो माणसाने घालायचे कपडे घालतो... त्याने आत्ताही सिगरेटचं पाकिट बाहेर काढलं.. माझ्यासमोर धरलं... मी स्वतः ओढते की नाही ओढत ह्या कन्फ्युजनमधे जावं इतक्या कॉन्फिड्न्टली त्याने ते पाकिट पुढे केलं होतं.. "मी नाही व्यसनं ठेवत... विडी-काडी-बाई-दारु वगैरे काही नाही..." मला वाटलं ह्यावर हसेल तो.. काही न म्हणता त्याने पाकिट आत टाकलं स्वतः सिगरेट न ओढता [ अशीच शंका... फिल्म सारखं ब्लॉगवरही ’नो स्मोकिंग’ आलं असतं तर? मला आत्ता ह्या पॅरा नंतर "वैधानिक इशारा" टाकावा लागला असता ना विक्र्याने सिगरेट ओढली असती तर]

"सुंदर पण त्यापेक्षा स्मार्ट!.. बडबडी पण खूप उथळ नाही, आणि थोडी वेडी...."
तो परत सुटला... मी मनातल्या मनात म्हंटलं जब व्ही मेट्च्या करिनासारखी... हा माणुस त्या करिना कपुरमधुन बाहेरच येत नव्हता...मला वाटतं अजुनही अनेक मुलं, मुली तिच्या त्या "गीत" मधे अडकुन आहेत. पोरींना उगाच वाटायला लागलं आपणही गीत असावं, आपण गीत आहोत... "मै अपनी फेवरेट हुं।", "पता चल जाता है।", "बचपना ट्राय किया था ना.. अब पागलपन ट्राय करते है।" वगैरे वाक्यं पोरी अजुन टाकतात... आणि त्यांना वाटत असतं कुठेतरी शाहिद बसलाय त्यांचा... अन पोरांना माहित असतं ’आपली पोरगी काय गीत नाही, पण असती तर चालली असती राव’... पण विकसारख्या माणसाने पण तिच्यात अडकुन राहावं हे जरा मला पचणं कठीण होतं... एक्वेळ बिसलेरीचं पाणी ओतलेली भेळ पचेल..
"घे लिहायला मग..."
मी त्याच्याकडे आता शुन्य भाव चेह-यावर ठेवुन बघितलं.. "काय? काय लिहायला घ्यायचं? फिल्म?? हिरोईन जब व्ही मेटची करिना आहे एवढचं सांगितलं आहेस.. ह्यावर मी काय करु?".... "मग-त्यात-काय-एवढं-लुक" देत विक्र्या माझ्याकडे बघायला लागला...
"नाही जमणार का?.... अगं हं आणि तिच्या गालाला खळ्या पडत असतील..."
मेरा बस चलता तो विक्र्याच्या गालावर खड्डे पाडले असते... अरे मनुष्या.. असं कसं करु शकतोस तू? विक्रांत उठला, १२० रुपयाच्या बिलवर १२१ रुपये ठेवुन...माझ्याकडे न बघता सरळ चालायला लागला. मग एक्दम थांबुन परत आला...
"२ आठवडे देतो तुला.. आणि तेजु प्लीज टिपीकल फिल्मी काहीतरी लिहु नको"
विक्र्याण्णा..नारायणा... एका फिल्ममधलंच कॅरेक्टर उचलुन देउन एक फिल्मच लिहायला सांगतोयस तिच्या भोवती आणि म्हणे ते फिल्मी नको..."ओके.. आय विल ट्राय माय बेस्ट विक्रांत"

अश्या रीतीने "आपण-एक-फिल्म-लिहुया" ची १८वी मिटींग संपवत तो निघतो... गेल्या मिटींग्जच्या जोरावर आता माझ्याकडे फिल्म लिहीण्यासाठी शांतारामसारखा हिरो, गीत सारखी हिरोईन आहे, नॉटिंग हिल सारखं काहीतरी पाहिजे हा रेफरन्स आहे, एक गाणं वाळवंटात शुट करता येईल (वाचा: तडप तडप, ह.दि.दे.चु.स) असं काहीतरी घडायला हवं ही त्याची मागणी आहे, फिल्म टिपीकल फिल्मी नकोय ही सुचना आहे आणि सर्वात महत्वाचं गुलजारचं गाणं मराठीत करुन स्वतःचं म्हणुन खपवु शकणारा डिरेक्टर आहे... अजुन काय पायजेल? विक्रांत मोठा डिरेक्टर होणार एक दिवस... त्याची फिल्म हिट जाणार ब्वा...

Just a Day before...

तू काय विचार करतो आहेस, तुझा निर्णय काय असणारे, काहीच माहित नव्हतं त्यादिवशी. सकाळी उठलेच नाही मी लवकर... पडुन राहिले होते बेडवरच.. मी उठले नाही तर दिवस जसं काही थांबणारच होता माझ्यासाठी... उठुन बसले, समोर मॉनिटरवर आपल्या दोघांचा वॉलपेपर! ’लॉट लाईक लव’ बघुन तसा फोटो काढायचा होता मला.. त्याचा आपण केलेला खरोखर बालिष प्रयत्न.. जेव्हा जेव्हा हा फोटो बघायचो तेव्हा ते फोटो काढतानाचं सगळं आठवुन कमीत कमी ५ मिनीटं तर हसायचोच आपण. आत्ता ही हसले मी हलकंच, कारण नसताना दाढी वाढवत होतास तेव्हा.. एकदा वाटलं मेल करावा हा फोटो तुला.. कदाचित निर्णय बदलेल तुझा.. तु निगेटीव्हच निर्णय घेणार हे माहितच होतं जवळजवळ मला!

दात घासत असताना आरश्यात मागच्या खिडकीत तू दिलेला टॅट्टी टेडी बसलेला दिसला. तो प्रकार मला कायमच द्यनीय वाटत आलेला होता.. जखमी टेडी बिअर कसा क्युट असु शकतो? पण तू दिला होतास म्हणुन त्याला समोरच ठेवलं होतं. रोज रोज बघुन त्याच्यातलं क्युटत्व जाणवायला लागलं होतं मलाही.. मग तशीच जाऊन बसले त्या टेडीसमोर.. त्याला विचारलं, "काय म्हणेल तो? त्याचं काय असेल उत्तर?" त्याला नाही कळलं काही, ढिम्मच राहिला.. तोंडात ब्रश असताना बोललेलं कोणाला कळतंय? भरपुर वेळ बसले मग तिथेच.. तोंड झोंबायला लागलं त्या पेस्टने इतका वेळ होते तिथेच...

सुजलेले लाल डोळे, त्यांवर पाणी मारुन मारुन ते नॉर्मल होतायत का पाहिलं पण नाही झालं काहीच.. दार उघडलं दुधाची पिशवी आत घेण्यासाठी. त्या दुधवाल्याला सातशेवेळा सांगितलं असेल की बाबा दुधाची पिशवी नीट ठेव कठड्यावर.. पडली आजपण खाली.. दारात दुध सगळीकडे. समोर देशपांड्यांकडे पोपट आहेत पाळलेले म्हणुन मांजर पाळायला बंदी इथे.. मांजरं असती तर लादी पुसा-धुवाचे कष्ट नसते पडले.. लोळल्याच असत्या त्या दुधात. आपले किती वाद झालेत ना मांजर पाळायची की नाही.. कुत्रा पाळायचा की नाही त्यावरुन.. माणसांसाठी बांधलेल्या घरात प्राणी का बंद करायचे हे तुझं नेहेमीचं बिनबुडाचं अर्ग्युमेंट... वाद घालण्यात तू एक्सपर्टच आहेस!

समोरच्याला त्याचाच केराचा डबा विकु शकशील तू इतका स्मार्ट वगैरे... कोणीतरी म्हणालं तू एमबीए करणं गरजेचं आहे. इंजिनीअरींगचे ४ वर्ष, २ वर्षाचा टेक्निकल अनुभव इतका पाण्यात ओतुन... एमबीए करुन फायनान्स किंवा मार्केटींगला जाणार.. किती वेडेपणा असतो हा.. मला नाही पटलं कधीच ते... पैसे मिळतील वगैरे ठीकच होतं...पेपर मधल्या जॉबच्या जाहिराती वाचत मी जमिनीवर बसुन होते. पुण्यात १४ सिव्हील ईजिनीअर, १८ डीटीपी ऑपरेटर ह्व्येत आज... माझी आजपण कोणाला गरज नव्हती.. पेपर उडु नये म्हणुन त्यावर मोबाईल ठेवलेला, सारखं त्याकडे लक्ष जात होतं, वाटत होतं आजच सांगशील काय ठरवलं आहेस ते...मधेच वायब्रेट झाला मोबाईल, एअरटेलच्या दिवसाची सुरुवात झाली होती. भजन्स डाऊनलोड करण्यासाठी डायल करा...

टीव्ही लावला मग थोडावेळ..डान्स इंडिया डान्स लागलं होतं.. काय नाचतात ती माणसं.. एकदम भारी! कॉलेजच्या एका फेस्टमधे मी आणि पृथा नाचलो होतो कथक-हिप हॉप फ्युजन वगैरे. तूला आत सोडलं नव्हतं तू दुस-या कॉलेजचा म्हणुन.. मग रात्री ११ वाजता आम्ही दोघी पुन्हा एकदा आपल्या ग्रु्पसाठी नाचलो कॉलेजच्या मागच्या रस्त्यावर... मज्जा आलेली.. आज कोणी फोन करणार नाही त्यातलं मला.. सगळ्यांना माहित्ये मी डोकं खाणार.. तुम्हाला सगळ्यांना मीच चुक दिसते ना कायम... देशपांडे काकुंनी दार वाजवलं.. त्यांच्या कामवाल्या बाईला दारासमोरची लादी धुवायला सांगितली त्यांनी.. चिकट होईल नाहीतर म्हणे.. तेव्हा जाणवलं नाही प्यायलाय चहा-कॉफी काही अजुन.. काय करावं आधी बाहेर जाऊन दुध आणावं? की अंघोळ करावी?

बाल्कनीत येउन उभी राहिलेले, कालचे वाळत घातलेले कपडे पहाटेच्या दवात परत भिजलेले होते. अगदी ओले नाही पण मधलंच काहीतरी. कपडे बदलल्यावर लक्षात आलं इस्त्री करायची गरज आहे. माणसाने घातलेले कपडे का नाही इस्त्री करता येत तसेच्या तसे? आरश्यात पाहिलं.. डोळे नॉर्मल दिसत होते. ओशोच्या चपला घातल्या.. तुला त्या चपला घराबाहेर घातलेल्या आवडत नाहीत.. घरातल्या चपला वाटतात ना..बिल्डींगमधुन उतरताना रवी दादा भेटला, म्हणाला मी दिसत नाही हल्ली जास्त बाहेर.. खरंच रे, जातच नव्हते मी बाहेर कुठे.. उद्या तू सांगशील तुझं काय म्हणणं आहे ते.. मग पडेन बाहेर.. काय ठरवलं असणारेस तू, त्याचा विचारच डोक्यात होता. मधे घारपुरे काका बघुन हसले माझ्याकडे , मी हसले की नाही आठवत नाहीये आता.. दुकानात गेल्यावरही आठवलं नाही काय घ्यायला आले आहे ते.. जरा काही सेकंदांनी आठवलं. पाव लिटर दुध म्हण्टल्यावर तो कुच्कट माणुस विचारतो, "बास? इतकंच पुरतं?" आमच्यात हा डायलॉग इतक्यांदा झालाय. घरी परत येताना आभा होती लिफ्टमधे. तिला आता मेडिकलला जायचं आहे म्हणुन तिने कुठले कुठले क्लास लावल्येत, किती वेळ असतात ते सांगत होती. ग्राऊंडला जात नाही हल्ली!

आपण टीटीला जायचो ते आठवतय का तूला? मी घरी आल्यावर दुध तापत ठेवलं आणि शोधत बसले टेनिसचा बॉल... मिळाला लगेच, आश्चर्यच वाटलं मला जरा... मग दुध वर आलं, गॅसला मिळालं.. पातेल्याची कडा काळी झाली.. कोणाकडे तरी दुध उतू गेलं आहे असं म्हणाले मी.. अन भिंतीवर टॉक-टॉक खेळत राहिले.. वास आपल्या स्वयपाकघरातुनच येतोय हे जाणवलं.. मग पळत जाऊन गॅस बंद केला आ्णि परत सुरु केलं खेळणं.. हल्ली आपलं हे टॉक-टॉक फेसबुक, जीमेलवरच चालतं ना, पिंगचा आवाज एकदम तसाच येतो ना रे... बघु तू उद्या काय ठरवतोय्स.. जायला हवं परत टीटी खेळायला..

दुपारी २ वाजता मी दिवसातला पहिला चहा पित होते. तसंही भुक नव्हतीच.. काय करावं? ऑनलाईन जावं की झोपावं परत? तू असलास ऑनलाईन तर गोंधळायला होईल पण.. काय करावं कळणार नाही...झोपुयाच.. पण झोप कुठे लागणारे? तुच आठवणार.. बेडवर पडले ना की वरती पंख्याला एक लाल कागदाचा तुकडा चिकटलेला दिसतो. माझ्या वाढदिवसाला तुम्ही सरप्राईज दिलं होतं, सगळी रुम डेकोरेट केली होतीत.. त्याची आठवण म्हणुन उरलेला तो कागदाचा तुकडा.. समोर बाथरुमचं दार दिसल्यावर आठवलं अंघोळ नाही केलीये अजुन.. कंटाळा आला होता अंघोळीचा! पण जर तुला एक दिवस आधीच येउन मला काय ठरवलं आहेस ते सांगायचं असेल तर? अश्या अवतारात कुठे येणार तुझ्यासमोर? म्हणुन अंघोळीला गेले. आमचा गिझर गंडला आहे.. जरा जास्तच गरम पाणी होतं, मग ते नॉर्मल करायला गार.. मग जास्त गार झाल्यावर थोडं गरम.. मग परत थोडं गार.. बाहेर आले बाथरुममधुन तेव्हा ४ वाजले होते. अंघोळ केल्यावर जगातली बेस्ट झोप लागते. मग झोपले. ७:३० ला मानसी आली तिने उठवलं.. "तू किती निष्काळजी आहेस, जॉब शोध, ओटा पुस, डब्बा आण, बहिरी आहेस" वगैरे वगैरे मारा सुरु केला.. ते ८:३० ला तिने स्वतः जाऊन डबा आणला आणि मला वाढुन दिलं तेव्हा शांत झाली.

दोडक्याची भाजी आपण करावी असं बायकांना का वाटतं? पण सकाळपासुन काही खाल्लं नव्हतं सो चालली मला ती भाजी आज... प्रेमात किंवा जुदाईमधे वगैरे लोकं भुक-प्यास विसरतात असं म्हणतात.. मला नाही झालं तसं काही रे.. मी दोडक्याची भाजी पण खाल्ली, म्हणजे बघ! मानसी चिडली होती अजुनही.. ती चिडली असेल कोणावर की फ्रेण्ड्स लावते लॅपटॉपवर.. मग मी जाउन बसले तिच्या बाजुला "द वन विथ द लिस्ट".. जमत आलेलं त्यांचं परत तुटतं.. चॅण्डलरच्या लिस्टच्या आयडिआमुळे. आपलं काय होणार? मानसी बघता बघता माझ्या खांद्यावर डोकं ठेवुन झोपली.. दमुन जाते दिवसभर ती.. मग लॅपटॉप बंद केला आणि येउन बसले परत माझ्या बेडवर...

कपडे धुतले.. हल्ली कपडे धुताना रेडिओ लावुन ठेवते मी! रात्री तिथे ते छपरी लव-गुरु असतात.. ते ऐकत होते.. काहीही असतात ब्वा .. असे कसे प्रॉब्लेम असू शकतात? आपल्यातही प्रॉब्लेम अ‍ॅज सच नव्हता ना रे.. ते फक्त तुझं टु बी ऑर नॉट टु बी चा घोळ... कपडे वाळत घालताना नाकावर दोनदा.. खांद्यावर अगणित वेळा पाण्याचे थेंब पडले.. मानसी झोपली होती म्हणुन बरं नाहीतर परत पिळावे लगले असते कपडे.. कपडे धुतल्यावर हात मस्त होतात... मऊ, गुलाबी वगैरे..

येउन झोपले मग बेडवर..झोप नाही आली.. कानात आयपॉडवर कोणीतरी गात होतं.. मी ह्या कुशीवरुन त्या कुशीवर वळत तुझा उद्याचा डिसीजन काय असेल त्याचा विचार करत राहिले.. हे सगळं काय होतं, मी सांगितलं ते? काही नाही... असंच something about " a day before THAT day!!"